اشعار

ای دل هر دو جهـان محو فریبائی تو            در چمن هیچ گلی نیست به زیبائی تو

همه گل ها به گلستان ادب صف بستند            تـا بـبـیـنـنـد دمی روی تـمـاشـائـی تو

تا پراکند خـدا عطر دل انـگـیز تو را            غرق گل شد همه جا فصل شکوفائی تو

چون نسیم سحری عقده گشائی تو بود            بر لب مـرغ سـحـر نغـمـۀ شیـدائی تو

شب میلاد تو با بوسه به روی چو مه ت            می کـنـد دست خـداونـد پـذیـرائـی تـو

ادب آموز جهانی و به دانشگه عـشق            پُر شد از شرم و ادب دفـتر دانائی تو

از غـبـار قــدم نـور دل فـاطــمـه بـود            به خـدا در همه جا سـرمـۀ بیـنـائی تو

همه شب تا به سحر بر سر سجّادۀ عشق            غرق ایـمان و دعـا شد دل دریائی تو

تکیه بر بازوی خیبر شکن حـیدر زد            شور اخـلاص تو و دست تـوانـائی تو

چشمۀ علقـمه شرمنده ز ایـثـار تو شد            آفـریـن بـر ادب تو، به شـکـیـبـائی تو

همۀ هستی تو دست و سر و جانت بود            در ره دوست فـدا شـد همه دارائی تو

باب حاجات خلایق توئی و خلق جهان            چشم دارند بر آن مـعـجـز عیسائی تو

هرکسی بر سر خود شور و هوائی دارد            دل پُـر شور «وفائی» شده شیدائی تو

آسمان امشب ز دامن جای گل ریزد ستاره           مـاه، سرگرم تماشـا مهـر مبهـوت نظاره

مرحبا ای ماه شعبان، ماه آوردی دوباره           ماه آوردی دوباره ماه، نه! یک مـاه‌ پاره

قلب آل‌الله خـرم، چـشم خـیـرالـناس روشن

خـانۀ مـولا شده از طلعـت عـبـاس، روشن

چشم دل بگشا که وجه خالق اکبر ببینی           شیـر ثـارالله را در دامـن حـیـدر ببـیـنی

بلکه در آغوش حیدر، حیدر دیگر ببینی           ساقـی عـترت کنار ساقـی کوثـر ببـیـنی

چـشـم شو تا بنـگـری آیینۀ حـق‌الـیـقـیـن را

شیـر ثـارالله و شمـشیـر امیـرالمـؤمنـیـن را

فاطمه! ام‌البنـین! شیـرخدا را شیر زادی           مرحبا! مادر که بر دست خدا شمشیر زادی

سـورۀ انـا فـتحنـا را بهیـن تفـسیر زادی           لشکر پیروز دشت کربلا را میـر زادی

شیرِ شیر داور است این پای تا سر حیدر است این

فاش می‌گویم که زهرا را حسین دیگر است این

روی داور؛ دست حیدر؛ خصلت و خوی رسولش           سیر معراج الهی هم صعودش هم نزولش

کیست این ریحانةالحیدر که زهرای بتولش           کرده در اوج سرافرازی به فرزندی قبولش؟

نقش پیشانیش باشد این که این یار حسین است

حضرت عباس، سقـا و علمدار حسین است

اوست آن عبدی که کس نشناخت او را جزامامش           ناتمامش خوانده‌ام خوانم اگر ماه تمامش

لرزه‌ها افکنده بر پشت سپاه کفر، نامش           از خـدا و انـبـیـا و اولیـا بــادا سـلامـش

شأن او شـأن امامت دست او دست کرامت

سایۀ قـدش قـیـامت تا قـیـامت راست‌ قامت

جز علی هرکس بگوید مدح او باشد شکستش           بوسه‌گاه مرتضی روی و جبین و چشم و دستش

گشت تقدیم خدا روز شهادت بود و هستش           دست از دست و سر و جان شست در عهد الستش

بر وفای عهد خـود تا پای جان استاد، آری!

هم شعار بذل جان سرداد هم سر داد، آری!

ای که با خون خدا ممزوجی و خون خدایی           دستگیر عالم و سردار دست از تن جدایی

نور چشم فاطمه، مصباح مصباح‌الهدایی           بلکه در روز قیامت بر شهیدان مقتدایی

تو عـلـمـدار حـسـیـنـی تـا ابـد یـار حسیـنی

شیر عاشورای خون و مرد ایـثـار حـسینی

بازوی فرزند زهرا دست از پیکر جدایت           چارده معصوم را باشد به لب ذکر ثنایت

بلکه هنگام ولادت کرده شیر حق دعایت           کیستی تو که امامت گفت جان من فدایت؟

ای هــمـه آزادمـــردان شـاهــد آقــایــی تـو

خـضـر با آب حـیـاتـش تتشـنـۀ سـقـایـی تو

آب دریا نعره زد تا جرعه‌ای از آن بنوشی           غیرتت می‌گفت باید چون دل دریا بجوشی

بین دریا تشنه باشی آب دریـا را ننوشی           مرحبا! تا آخرین خط عطش باید بکوشی

ای شـرار تـشـنـگـی نـور چـراغ مکـتب تو

بـحـر سـوزان تـب تو آب عـطـشـان لب تو

تــو دلـت آرام امـا آب دریـا بـی‌قـرارت           علقمه رفع عطش کرده ز چشم اشک‌بارت

بلکه دریا قرن‌ها گردیده بر گرد مزارت           آب شد خون جبین و گشت جاری بر عذارت

سوخت در آب روان بر تشنگان پا تا سر تو

شک ندارم اینکه زهرا خوانده خود را مادر تو

دل گرفـتار تـو امـا تـو گرفـتار حـسینی           جـان جانانی و با جانت خریدار حسینی

از ولادت تا شهادت محو دیـدار حسینی           بلکه فردای قـیامت هـم عـلـمدار حسینی

کیستی تو؟ کیستی تو؟ ای عطش آب بقایت

وقت جـان دادن پیـمبـر آب آورد از برایت

ای سلام آب بر لب‌های خشکت تا قیامت           ای پس از ایثار جان خویش هم یار امامت

یافته عشق و وفا از خون بازویت سلامت           سائل درگاه تـو آقـایی و جـود و کرامت

این تویی مولا! که منت بر سر میثم نهادی

نخل خشکش را ز بحر بی‌کرامت آب دادی

مــادر مــاه بـنـی‌هـاشـم! قــمـر آورده‌ای           نـخـل امــیــد ولایـت را ثــمـر آورده‌ای

بـحـر مـوّاج کـرامـت را گهـر آورده‌ای           کـلک صنع کـبـریـایـی را اثـر آورده‌ای

هرچه در وصفش بگویم خوب‌تر آورده‌ای           بـر امیـرالـمـؤمنین زیبــا پسـر آورده‌ای

این پسر شمشیر و شیر عترت پیغمبر است

پای تا سر حیدر است و حیدر است و حیدر است

این پسر دست علی دست علی دست خداست           این پسر یک مطلع الانوار مصباح الهداست

این پسر تا حشر ثاراللّهیان را مقتداست           این پسر قربانی کوی حسین از ابتداست

این پسر دست خدا با دست از پیکر جداست           این پسر روح حسین ابن علی «روحی فدا»ست

این پسر ماهی است در بین دو مهرِ فاطمه

این بـود باب الحـسین و باب حـاجـات همه

بیت مولا، باغ جنّت، یاسمن، عباس توست           روح غیرت، جان آزادی به تن، عباس توست

هاشمیّون را چراغ انجمن، عباس توست           وارث شمشیر و دست بوالحسن، عباس توست

ملجأ و باب المراد مرد و زن، عباس توست           بت‌شکن: مولاعلی، لشکرشکن: عباس توست

این خـداونـد ادب، عـبد خـداوند است و بس

درشجاعت، در وفاداری، نظیرش نیست کس

کیست عباس آنکه وجه‌ الله محو روی اوست           آل هاشم را همه دل در کمند موی اوست

همچو خوی حیدر و زهرا؛ یقیناً خوی اوست           ذوالفقـار فاتـح خیبـر، خم ابـروی اوست

نخل سرسبز ولایت قامت دلجوی اوست           آبـروی آبـرومندان ز خاک کوی اوست

از دل گهـواره تـا امـواج خون در عـلـقمه

لحظه‌ای غـافـل نگردید از حسین فـاطـمـه

آفتاب طلعـتش خورشیـد رخسار حسین!           دیـدن رخسـار او، تکـرار دیـدار حسین!

از شب میلاد بودش دل، گرفتار حسین!           نقد جان در دست و سرگردان به بازار حسین!

با سر و با دست و چشم و تن خریدار حسین!           حامی و سردار و سقّا و علـمدار حسین!

با وجـود آن که خود مظلوم ظالم‌سـوز بود

مثل حـیدر عابد شب بود و شیـر روز بود

مادر سادات زهرا خوانده خود را مادرش           حـیـدرکـرّار می‌خوانـد حسیـن دیگـرش

عمّـۀ سادات می‌ بالد که باشد خواهـرش           ایستـاده با ادب حتّی ادب در محضـرش

آفـریـنش تـا قـیـامت تشنــه‌کام ساغـرش           حاجت کونین جوشیده است از خاک درش

در حریمش اکتفا کردن به یک حاجت کم است

کم مخواه از او که او باب المراد عالم است

او که بــا مـاه جـمـالـش عـالم‌آرایـی کند           او که بر خاکش سرافرازی جبین‌سایی کند

او که بی وی عشق هم احساس تنهایی کند           او که بـر خیـل شهیـدان نیـز آقـایی کـند

آل عصمت را ز اشک دیـده سقایی کند           خون خود را وقف بر گل‌های زهرایی کند

جسم‌ و جان و چشم و دست ‌و سر دهد در راه‌ دین

گــل کـنـد تـقــدیـم ثـارالله از زخــم جـبـیـن

اوست سقایی که در آغوش دریا سوخته           هم زده آتش به دریا، هم به صحرا سوخته

همچو شمعی در شرار دل سراپا سوخته           آب گشتـه در میـان آب و تـنهـا سـوخته

مشک هم از اشک آن لبْ تشنه‌ سقا سوخته           مثـل تصویـرِ لبِ فـرزند زهـرا سـوخته

اشک صد ایّـوب می‌جـوشد به یاد صبر او

تـا قـیـامـت آب مـی‌گـردد به دور قـبــر او

ای خدا را تیـغ بُـرّان در نیـامِ اهل‌ بیت!           ای علی را شیر غرّان در کنام اهل‌ بیت

ای به رخسـارت تجـلاّی تـمـام اهل‌ بیت           ای مقامت در صف محشر مقام اهل‌بیت

هم به «نفسی انت» فرمودت امام اهل‌ بیت           هم به شمشیـرت نوشته انـتـقـام اهل‌ بیت

می‌رسد روزی که حق را باز هم یاری کنی

بـاز، بـازآیـی و بـر مهـدی عـلـمـداری کنی

تشنه‌ای و چـشم ما دریـا به پایت ریخته           دل رویِ دل در حریم با صفایت ریخته

فیض روح الله در صحن و سرایت ریخته           همچو باران استجـابت از دعایت ریخته

اشـک ثـار الله روی دست‌هـایت ریـخـته           بال حورالعیـن بَـر پـای گـدایت ریخـته

جوشد از خـاک درت اشک منـاجـات همه

بیشتر باشد به کویت عرض حـاجـات همه

مهر تو دین من، آیین من، ایمان من است           زخم‌هـای پیکـرت آیـات قـرآن من است

پای تا سر دردم و خاک تو درمان من است           با تو بودن از ولادت دین و ایمان من است

ذکر یا عبّاس درمان تن و جان من است           دست من خالی و مدحت دُرِّ غلطان من است

نـیـستـم قـابـل که گویم «میثم» کوی تـوأم

هر که هستـم یا ابـوفـاضـل ثـنـاگوی تـوأم

سـر سجادۀ دل؛ وقـت نـماز است هنوز            بهترین لطف دعا راز و نیاز است هنوز

عاشقیِّ من و ارباب چو راز است هنوز            این در خانه عشق است که باز است هنوز

پـس بـیـا عـاشـق جـود و کـرم یـار شـویـم

هـمـگـی مـست مـیِ نـابِ عـلـمـدار شـویـم

به روی دست علی ماه هویدا شده است            ایـن قـمـر آیـنـۀ هـیـبـت بـابـا شده است

به رخش شمس خدا محو تماشا شده است            در دل زینب و ارباب چه غوغا شده است

گـفـت اربــاب بـه زیـنـب قــمــرم مـی آیـد

دلـت آســوده کـه ســردار حــرم مــی آیــد

ناز این دلبر خوش چهره خـریدن دارد            گلِ بوسه ز لبـش بَه که چه چیدن دارد

حـیدر از لعل لـبـش میل مکـیـدن دارد            ماه و خـورشید در این ثانیه دیدن دارد

شـیـر با شیرِ خودش لـرزه به دنیا انداخت

گـل بـوسـه به روی چـهـرۀ سـقـا انـداخـت

جامه ای دوخته مادر، چه به او می آید            واژۀ یـاس مـعـطــر چـه بـه او مـی آیـد

رفـتـه بر شانۀ حـیـدر؛ چه به او می آید            نام فـرمـانـده لـشـگـر چـه به او می آید

آمـده درس ادب را بـه جــهــان بـاب کـنـد

زَهــرۀ دشـمـن خـود را به رجـز آب کـنـد

حـلـقـۀ دار جـنـون بر سـر گـیـسو دارد            بَه چه تیغ کجی این طفـل به ابرو دارد

بازوانش چو علی قـدرت و نیـرو دارد            چون که یا فاطمه را نقش به بازو دارد

روی پــیــشـانـی خــود نــور ولایـت دارد

یـل مـولاست که این گـونه شجـاعـت دارد

ساقی از دست خودت جام می ناب بده            تـیـغ بـردار و کمی پـیـش پـدر تاب بده

خواب راحت به دل و دیده بی خواب بده             قـوّت قـلـب تو به زینب و اربـاب بـده

عـجـبـی نـیـست تو را قـبـلـۀ حـاجـات کنند

هـاشمـیـون همه شـان بر تو مبـاهـات کـنـند

آمدی تا بـشـوی در همه جا یار حـسین            لحظه لحظه بشوی محرم اسرار حسین

قبل اکبـر تو شدی یـوسف بازار حسین            تو فقط گشته ای عباس عـلـمدار حـسین

پـا بـکـوبـی هـمـۀ ارض و سـما می لـرزند

تو چه کردی که همه از غضبت می ترسند

در سیاهی زمین روی چو ماهت کافی ست            تا که والیل شود موی سیاهت کافی ست

علی اکبر که بَرت هست سپاهت کافی ست            تیغ بگذار زمین نیمه نگاهت کافی ست

برق چشمت بکـند کار دو صد خـنـجـر را

آمــدی زنــده کــنــی واژه یــا حـــیــدر را

بـا غـلامـی شما بـوده که عـزّت داریـم            از شما درس وفاداری و غـیرت داریم

هر چه داریم ازین گوشه چشمت داریم            دور ایــوان شـمـا مـیـل زیـارت داریـم

ما که عـمـری ست گرفـتار گرفـتار تـوأیـم

کـاش هــر روز بـبـنـیـم کـه زوار تــوأیــم

جـان عـالـم بـشـود کـاش فـدای دسـتـت            پــادشــاه اسـت بـه والله گــدای دسـتـت

بـاب حـاجـات شـده نـام عـطـای دستت            روضه ها خوانده ام ای یار برای دستت

روز محشر که شود دست تو نزد زهراست

دست تو روز قیامت که شود شـافع ماست

عطری از سمت خدا دل را بهاری می کند         چشمه های نور را درسینه جاری می کند

نور فوق کل نورِ چهـرۀ خـورشید و ماه         دارد امشب سینه را آئیـنه کاری می کنـد

حضرت خورشید امشب ماه کامل دیده است          تا بخـنـدد ماه او لحـظه شمـاری می کند

بر روی این مـاه سیـما از برای کـربـلا          حضرت خورشید سرمایه گذاری می کند

تا که در دستان این زیبا پسر گیرد قرار         ذوالفقار از شوق دارد بیـقراری می کند

حضرت خورشید خود را در جمال ماه دید

مرتضا شـیر خـدای دیگـری در راه دید

محـو روی دلـربایـش آسـمـانها و زمیـن         نیست چون او خلق را از اولین تا آخرین

نیست جای هیچ تردیدی که اندر خلقتش         آفـرین بـایـد که گـفـتا بر عـلمدار آفـرین

گر ترک بردارد امشب کعبه جا دارد ‏بلی         بــاز حـیـدر آمـده این بـار بر اُمُّ الـبـنـین

گر یداله فوق ایدیهم علـی شیــر خداست         بر یـدالله است او دست خـدا در آستـیـن

با جمالش نرخ یوسف از بها افـتاده است         او کـجـا و جـلـوۀ نـور امـیـر المـومنـین

به به امشب بر حسین بن علی یـار آمده

بر سـپـاه یـوسف زهــرا علـمــدار آمــده

خنده را آورده امشب روی لبهای حسین         می شود آرامش امـروز و فردای حسین

نــور او روشنگر راه حسین بن علیست         اوست در هرعالمی مهتاب شبهای حسین

از بنـفـسی انت مـؤلا می شود فهـمید که         اوست مجنون اوست شیدا اوست لیلای حسین

کربلا عشق است آری کربلا اوج است هان         کربلا را غیر او کس نیست دریای حسین

دیــدن روی خـدایــی ابــوالـفضل عــلـی         کاشف الکربیست بر روی دلارای حسین

با نگاهی او دو عـالـم را سلیمان می کند

کافران را با نگاهی جمله سلمان می کند

تا نـفـس هست تا سـلامی هـست            بـالِ پـرواز هـست بـامـی هـست

مَحرم است آن كسی كه عاشق شد            تا كه لــیــلا بُـود پـیـامی هـسـت

همه جا گـشـتـه ایــم و فـهـمـیـدیم            فقـط این گـوشه احـتـرامی هست

ما اویــسیــم و از قَــرَن بــا مــا            تـا ابــد گِـرد تو غــلامـی هـسـت

جــبــرئـیــلانِ بــامِ عـــبــاســیــم

تــا ابــد مــا غــلامِ عـــبــاســیــم

با تــو دیــدیــم صد تَـهَـمـتــن را            مـــردِ مـــرادنِ مــرد افــكــن را

یــال و كـوپــالِ شـیـر مـی ریـزد            می كـشـی تا به شـانه جـوشن را

رجـزی خـوان هـمه بـیـامـوزنـد            شــور شــور آور مــطـنـطـن را

با زره خــود و بـیـرقـت دیــدیـم            روی ایــن اســب كــوهِ آهــن را

نه كه بر خــاك ها عَــلــم بـزنی

وای اگــر یك نفس قــدم بــزنـی

شیــر در بـیـشــه هـا نـمـی مــانـد            صــائــقــه در ســمــا نـمی مــانـد

لشكـر آنگـونه هست گـرمِ فـرار            كـه به جــز ردِّ پــا نــمـی مــانــد

تـا قــدم مـی زنــی به مـیــدان هـا            در گــلــوئــی صــدا نـمـی مــانـد

آنــچنــان بـا شـتــاب مـی تــازی            ردّی از تــو به جــا نـمـی مــانــد

جگــرِ ســالــمــی نــمـی بـیــنــی            جـز سـر و دست و پا نـمی مانــد

لشكــری بود و نیست با عبــاس

و خــدا مست كــیست یا عبــاس

ســر فــراز از تـمـامی ســرهــا            ســروری كـن امـیــرِ ســرورهـا

حضــرت نــافــذ البـصـیــرۀ مـا            با تـو یـك شــاخــصـنـد بــاورهـا

چــقــدر خــورده ای در روضــه            نــان و سـبـــزی نــذرِ مــادرهــا

چــقــدر گــفت پـیـشِ تـو زیـنـب            خـوش به حـالِ تمـامِ خــواهـرها

هـمه در ســایــۀ تو خــوابـیـدنــد            روی گــل ها گــرفـتـه ای پــرهـا

ای تــمـامــیِ غــیــرت حــیــدر

شرف الشمسِ حضرت حــیــدر

با تــو ای مــاه روشـنــی داریـم             حــرف هــای نـگــفـتـنـی داریــم

چه خیـالی است از گِــره هامان            دست وقـتــی بـه دامـنــی داریــم

شبِ میــلادِ تو ســرِ ســال است            بـیـنِ خــود چنــد اَرمنــی داریــم

سـیـنــۀ مـاست جــای غـم هـایت            آه قــلــبــی شـكـســتــنــی داریــم

جــانِ ام الـبـنـیـن مــرا دریــاب

پشت ما، سـرزمینِ مـا دریــاب

عــلـم افــراشـتـۀ قــلــۀ دنـیـا عــبـاس           قــمــرهــاشـمـیِ عــالـم بــالا عــبـاس

اولـیـن گـل پـسـر اُمِّ بـنـیـن و حــیـدر           شیر مردِ دگـر حـضرت زهـرا عباس

وارث هیبت مولا؛ همۀ عشـق حسـین           دانش آموز حـسن حضرت سقا عباس

صاحـب پـرچـم فـرمانـدهی عـاشـورا           پـارکـاب قــدم زیـنب کـبـری عـبـاس

ای عموی علی اکبر٬ پدر تشنۀ مشک           ای لـبت آب بقـا؛ صاحب دریـا عباس

بانفس های تو هر مُرده دلی زنده شود           ای دم تو دم صد حضرت عیسی عباس

با ادب هست هرآنکس به شما منتصب است

روز میــلاد تو میـلاد خــدای ادب است

مـتـولد شـدی و اُمِّ بـنـین دلـشـاد است           روز میلاد تو هر سینه علی آباد است

ســاقـی کـربـبـلا هـسـتـی و با آمـدنت           کاسۀ خـالی هر دلـشده ای پُر باده ست

روزمیلاد تو حـیدر بخودش گویا گفت           این پسر در همه جا؛ بهر حسین امداد است

بوسه زد دست خـدا دست تو را آقا یا           بوسه زد برلب شیرین شدهٔ آقا دست؟

نام زیبای تو هر ذائقه را شیرین کرد           عاشق روی تو فرهاد تر از فرهاد است

به عــلـی حــیـدرِ کـرار شـدن می آیـد

به تـو عـبــاسِ عـلـمـدار شدن می آیـد

عالم ازعشق تو بی تاب شود حق دارد           ماه از نور تو بی خواب شود حق دارد

سالی یک دوره اگر درس ادب داشتنت           در تـمامی جهـان باب شود حـق دارد

دری ازصحن تو باز است سوی صحن حسین           درِ صحنت اولوالالباب شود حق دارد

باادب هستـی و با غـیـرتـی و آقا؛ پس           چون توئی ساقی ارباب شود حق دارد

پـسـر شـیـر خــدا ای گُـهــر اُمِّ بـنـیـن           خاک پـای تو زرِ ناب شود حـق دارد

پـدر مشک تویی آب بفـرمان تو است           پس ضریح تو پر از آب شود حق دارد

تو عّـلَـم دارتـرین زادۀ حـیـدر هـستی

مثل اربـاب به زینب تو بـرادر هستی

تو ابوفاضلی و دلـبری ات بی همتاست            نه که تنها ادب؛ آب آوری ات بی همتاست

با غضب کردن تو دشمن ابـتر ترسید           بعد فهمید که جنگاوری ات بی همتاست

نوجوان بودی و پرچم به سرِدوش تو بود            همه دیدند که سرلشگری ات بی همتاست

آفـرین؛ اُمِّ بـنیـن چه پـسـری پـرورده           به خـدا تـربـیت مادری ات بی همتاست

عـبـد صـالح شـدنت بـنـدۀ اللـهـم کرد           یا اباالفضل خدا باوری ات بی همتاست

گـرهی بسته نـدارد به تو دلبـسته شده

خوش بحال دل آنکه به تو وابسته شده

کربلا رفتی و ماه از برت افتاد زمین           اشکها از سر چـشـم ترت افـتاد زمین

به فدای سرو دستت که علی میبوسید           ناگهـان بازوی آب آورت افتـاد زمین

تیری آمد وسط هلهله ها خورد به مشک           شیشه عـمر علی اصغرت افتاد زمین

خبر آمد به سوی اهل حرم وای عمو           با زمین خوردن تو خواهرت افتاد زمین

در مـدیـنـه خـبـر پـرچـم سـقا پـیـچـید           بی هـوا اُمِّ بـنـین مـادرت افـتـاد زمین

ای عموجانِ حرم، باز به من احسان کن

یک شب جمعه مرا کرببلا مهمان کن

بــایـد حـسیـن دم بــزنـد از فضـائـلت          وقتـی حـسیـنی است تـمام خـصائلـت

تعبیرهای ما همه محدود و نارساست          در شرح بی کرانی اوصـاف کـاملت

بی شک در آن به غیرجمال حسین نیست          آئــیــنــه ای اگـر بــگـذاری مـقـابلـت

ای کاشف الکـروب عزیــزان فـاطمه          غـم می بری ز قـلب همه با شـمائـلت

در آسـتـانــه تو گـدایـی بـهــانـه اسـت          دلتـنـگ دیـدن تـو شـده بـاز سـائـلـت

با زورق شکـستـۀ دل سـال های سـال          پهــلـو گـرفـتــه ایم حـوالـی سـاحـلـت

بی شک خدا سرشته تو را از گل حسین

سـقـای با فـضیـلت و دریـا دل حـسین

تو آمدی و روشنی روز و شب شدی          از جنس نور بودی و زهرا نسب شدی

در قامتت اگر چه قـیامت ظهـور داشت          الگـوی بـنـدگی و وقـار و ادب شدی

هم چشم های روشنت آئـیـنة رجـاست          هم صاحب جلال و شکوه وغضب شدی

باید که ذوالـفـقـار حـمـایـل کـنی فـقط          وقتی که تو به شیر خدا منتسب شدی

در هیبت و رشادت و جنگاوری و رزم          تو اسوۀ زهیـر و حبیب و وَهب شدی

در دست تو تلاطم شمـشیر دیدنی ست          فـرزند لافـتـایـی و شیـر عـرب شدی

فـرمـانـدۀ سـپـاهـی و آب آور حـسـین

ای نـافـذ البـصیـره تـرین یـاور حسین

بی شک توصبح روشن شبهای تیره ای          خورشیدی و به ظلمت این شام چیره ای

تـسخـیر کرده جـذبـۀ چـشم تو مـاه را          بی‌خود که نیست تو قمراین عشیره ای

قـدر تو را کسی نشـناسد در این مقـام          وقتی برای امـر شـفـاعت ذخـیـره ای

ما را بس است وقت عبور از پل صراط          از تار و پـود بـیـرق تو دستگـیـره ای

چـشم امید عالم و آدم به دست تـوست

باب الحسین هستی و پرچم به دست توست

فردوس دل همیشه اسـیر خـیال توست          حتی نگـاه آیـنه مـحـو جـمـال تـوست

تو سـاقی کرامت و لطـف و اجــابـتی          این آب نیست زمزمه های زلال توست

ایـثار و پایمردی و اوج وفـا و صبـر          تنها بیان مخـتصری از کمـال توست

در محـضر امام تو تسلیم  محـضی و          والاترین خـصائل تو امتـثـال تـوست

فردا همه به منزلتت غبطه می خورند          فردا تمام عرش خـدا زیر بال توست

باب الحـوائجی و اجـابت به دست تو          تنها بخـواه، عالـم هستی مجال توست

ای آفـتاب علـقـمه: روحی لک الــفـدا

ای آرزوی فـاطـمه: روحی لک الفـدا

ای آفـتـاب روشن شب هـای عـلـقــمـه          سرو رشید خوش قـد و بالای عـلقمه

داده ست مشک تـشنـۀ تو آب را بـهـا          ای آبـروی آب، مـسـیـحای عـلـقــمـه

وقـتی که چند مـوج عـلـیل شریـعه را          کرده ست خاک پای تو دریـای علقمه

لب تشنـۀ زیـارت لب هات مانده است          آری نـگـفـتـه ای به تـمنـای عــلــقـمه

امروز دست های تو افتاد روی خـاک          تا پا بگـیـرد از دل صحـرای عـلقـمه

با وعـده های مـادرت آسوده خـاطریم          چـشم امـیـد ماست به فـردای عـلـقمه

این عطر یاس حضرت زهراست می وزد          از سمت کربـلای تو، سـقـای علقـمه

شب های جمـعه نالـۀ محـزون مادری          مـی آیـد از حــوالی دریـای عــلــقـمه

اُمُّ البـنـیـن و فـاطـمه با قـامـتـی کمان

اینجا نشسته اند و شده آب روضه خوان

فرصت نـداد تا که لـبی تـر کـند گـلـو          دارد به دست، ماه حرم، مشک آرزو

می آیـد از کـنـار شـریـعـه شـهـاب وار          بسته ست راه را به حرم لشکر عـدو

طـوفـان تـیـر می وزد از بین نخـل هـا          حالا شـنـیدنی شده با مشک گـفـتگو:

بسته ست جان طفل صغیری به جان تو          تو مشک آب نه که تـویی جـام آبـرو

ای مشک جـان من به فـدای سر حسین          امـا تو آب را بـرسـان تـا خـیـام او»

اما شکست ساغر و ساقی ز دست رفت          جاری ست خون ز بادۀ چشمش سبوسبو

با مشک پاره پاره به سوی حرم نرفت          تـا بـا امـام خـود نـشـود بـاز رو بـرو

تنـهـا پـناه اهـل حـرم بر نگـشته است          می بـارد از نگـاه سکـینه: عـمو عمو

در خیمه اوج بی کسی احساس می شود

خـورشـید نیـزه ها سر عـباس می شود

می آیـد از بـهـشت خـبـرها یـكی یـكی            امشب گشوده شد همه درها یكی یكی

وقتی عـلی دوباره قدم می زند به خاك            مـبـهــوت می شـوند نظـرها یكی یكی

بـالا بـلــنــدی آمـده و پـیـش قــامـتـش            خـم می شوند كوه و كـمرها یكی یكی

تنها خـلیل نیست كه یعـقوب هم رسید            قــربـانـیـش كـنـنـد پـسـرها یـكی یكی

یك قوم از جمالش و یك قـوم از جلال            دل نَه كه می درنـد جگـرها یكی یكی

خورشیدی از قـبیـلۀ هــاشـم دمـیـده تا            حـیـران كُـنَـد نگـاه قـمـرها یكی یكی

نامش حـماسه را به غـزل بند می زند

اُمّ البـنیـن به فــاطـمـه لبـخـنـد می زند

ای جـامع جـمـیــع نـشـانـیِّ مـرتـضی            عـبـاس نَـه تــمـام جـوانیِّ مــرتـضـی

گیسوی توست رشتۀ جان امیـرعـشق            ابـروی توست طـاق كـمانیِّ مرتضی

وقت ركوع می رسد از دست هـای تو            بر دسـت ما عــقـیـق یـمـانیِّ مرتضی

بـا تـو گــدا مـیـان مـدیــنــه نـیـافــتـــم            ای سـفـره دار سـفـرۀ خوانیِّ مرتضی

وقت نـبـرد بــازوی تو ارث بـرده از            حال و هـوای ضـربـۀ آنـیِّ مـرتـضی

توحید، رستگاریِ از تو شنـفـتن است

آمـوزش نبـرد فـقط از تو گـفـتن است

ما را دلی ست بس كه خراباتی شماست            از آب و خاك صحن سماواتیِ شماست

این اشك چـشم را به امـیـری نمی دهم            این قطره قطره ها همه سوغاتی شماست

مردم مرا به چـشـم غــلامیت دیده انـد            این ها هـم از عـنایت سـاداتی شماست

شاید شـبی به كوچـۀ ما هـم گـذر كنی            با سر رسیـده ایم كه خـیـراتی شماست

دست مرا به پـای غـمت بسـته علـقمه

دستم بگیــر حضرت بی دسـتِ عـلقمه

روزی شعرمن امشب دو برابر شده است           چون که سرگرم نگاه دو برادر شده است

چـون کـه بـانـوی کـلابیه پـسـر آورده           چــشـم وا کـن، پـدر خـاک قـمـر آورده

هـر که از قـافـلۀ فطرسیـان جا مـانـده           نظـرش خـیـره به گهـواره سـقـا مـانـده

زور بازوی تو بی حد و عدد خواهد شد           بعد از این اُمُّ بنین، اُمِّ اســد خـواهد شد

با وجـود تو زمیـن حـیدر دیـگـر دارد           کعبـه جـا دارد اگـر بـاز تـرک بردارد

از در خــانـۀ او پـا نـکـشـیـدم هـرگـز           چون حـسیـنی تر از عباس ندیدم هرگز

«کاشف الکرب» تویی؛ خنده ارباب تویی           «پـدر خـاک» عـلی و «پدر آب» تویی!

روی چشم تو بود جای حسن جای حسین           هست ما بین دو ابروی تو بین الحرمین

پیش خورشید و قمر سایه تو سنگین است           لیک در محضر زینب سر تو پائین است

ساقی ما چه شرابـی چه سبـویـی دارد           بـنـویـسـیــد رقــیـه چـه عـمـویـی دارد

صحبت از مردی تو کار بنی هاشم بود           نـام تو در دل میـدان رجــز قـاسـم بود

تیغ چرخانده ای وپیش توطوفان هیچ است           لشگری نزد تو گر آمده میدان، هیچ است

وسط جنگ زمین را به زمان دوخـته ای           فـن شمشیر زنی را ز که آموخـته ای؟!

ای جوان! پیر رهت کیست ازآن شاه بگو؟           «أشــهـــد أن عـلــیـاً ولـی الله» بـگـــو

او عـلمـدار حسین است ببـخـشـید مرا           مدح او کار حسین است ببخـشـیـد مـرا

خدا زمین و زمان را دوباره حیران ساخت           تمام شوکت خود را به شکل انسان ساخت

کـشیـد قـامت او را قـیـامتی بـرخاست           برای غارت دل ها سپاه مـژگان ساخت

ز اوج شـانـه او آسمـان به خاک افـتاد           رای هرسـر زلفش دلی پریشان ساخت

میان طاق دو ابـروی او گره انـداخـت           از آن دو تیغ گره خورده باد وطوفان ساخت

خــدا بــرای حــمــاســه دلاوری آورد

برای شیــر خــدا شیـر دیگــری آورد

نسیمی از تو وزید و زمین شکـوفـا شد           بهشـت در به در کـوچـه های دنـیـا شـد

برای این که به پای تو بال و پر بزنند           در ازدحـام مـلائـک دوبـاره دعـوا شـد

همان شبی که رسیدی مدینه یادش هست           نگاه کـردی و عـالـم پُـر از مـسیحـا شد

نــگـاه کـن که تــمـام دلـم طــلا گـردد

که گر اشاره کنی خـاک کـیـمـیا گردد

شکوه چشم تو هوش از  سر گـلها برد           زلالــی آمـدنـت آبـــروی دریــــا بـــرد

بهانه تو به صـحـرا کـشید مجـنـون را           کـشـیــد عـکـس تو و دودمان لیـلا برد

 شمایلی ز تو یوسف شبی به خوابش دید           حدیث روی تو گفت و دل از زلیخا بـرد

 قـســم بـه چــشـمــان مـسـت آهــوهــا           که گرد راه تو صبر ازتمام صحرا برد

 شکافت سـینه امواج سهمگین را بـاز           کسی که نـام تو را در کـنـار دریـا برد

قسم به مشک قسم به دلت که بی همتاست

خوشا به حال تو آقا که مادرت زهراست